İnsan burnu, yaşamın gereksinimleri olan nefes alma ve koku almayı sağlaması dışında, yüzümüzdeki en tuhaf görünümlü organlardan biridir. Güzellik ve estetik algısı nedeniyle yapılan estetik uygulamalarla burun şekilleri birbirine benzemeye başlamışsa da, oldukça çeşitli burun yapılarına sahibiz. Irksal ve etnik kökenler, farklı coğrafyalarda yaşayan insanlarda benzer burun şekilleri göstermektedir. Kafkas Batı ırkları dar ve uzun burunlara sahipken, Afro-Amerikalıların yassı, Asyalıların ise daha kısa, burun ucu geniş ve yuvarlak burunları görülmektedir. Burun ve burun delik yapılarının, tıpkı cilt renklerimiz gibi, insanın dünyaya yayılışı sırasında karşılaştığı çevre şartlarına uyum sağlayacak biçimde evrimleştiği düşünülmektedir. Bunun şekillerimizi genlerimiz belirliyor; burun genişliği GLI3 ve PAX1 genleri, burunun kemikli yapısını RUNX2 geni, burun ucu şeklini ise DCHS2 geni belirliyor. Çeşitliliğin, yaşanan iklim koşullarına ve neme adaptasyon neticesinde gerçekleşmiş olabileceği, soğuk iklime adapte olabilmek için daha küçük burun deliklerinin şekillendiği düşünülmektedir. Ancak burun şeklinin ve burun deliklerimizin yapısının çevresel adaptasyon ve doğal seçilim yoluyla mı, yoksa küçük insan popülasyonlarının geniş coğrafyalara yayılması sırasında görülen genetik sürüklenme (ve kâşif etkisi) yoluyla mı olduğu halen tartışmalıdır.

Burun, yüzün volümetrik dokularının konveksler ve konkavlar oluşturan, yumuşak geçişler gösteren simetrik yapısının tam ortasına yerleşmiş kabaca bir piramit yapısına benzemektedir. Anatomik yapısı nedeniyle yüzün diğer estetik alanları ile karşılaştırıldığında uyumlu bir yapıya sahip değildir. Bu nedenle ortalama bir burun yapısına göre gösterebileceği yapısal her değişim estetik olarak olumsuz algılanmaktadır. Burunun anatomik ve estetik değerlendirmelerinde kullanılan özel tanımları bulunmaktadır.  

• Burun en üst kısmı burun köküdür ve “radix nasi” olarak fade edilmektedir ve alınla devam etmektedir.
• Burun en alt kısmında ise “burun delikleri- nostrils” yer almaktadır ve ellipsoid bir yapıları bulunmaktadır.
• Burun delikleri çevreleyen burun kanatları bu bölümünün daha yuvarlak şekil kazanmasını sağlamaktadır. Burun deliklerinde hafif terminal kılar yer almaktadır.
• Nostrillerin aralarında burunu ikiye bölen kıkırdak bir yapıya sahip “nasal septum” bulunmaktadır. Burun nostrilleri arasında nasal septumun devamı olan “columella” yer almaktadır.
• Burun üst kımsı burun sırtı, "dorsum nasi” olarak tanımlanmaktadır.
• Burunu örten cilt dokusu burun kanatlarında alt dokulara daha sıkı tutunurken diğer bölümlerde ve daha serbest tutunmaktadır. Burun ucunda ve burun kanatlarında deri diğer bölümlere göre daha daha kalındır. Ayrıca burun ucunda deride yağ bezleri-sebase bezler daha yoğundur.

Burun yapısal olarak kemik, kıkırdak ve yumuşak dokulardan oluşmakta. Burun kemik yapısını burun kemiği ve üst çene kemiği olan maksillanın frontal parçası oluşturmaktadır.

Burunun kıkırdak yapısı ise

Burun esteteik analizlerinde burun yumuşak dokuları için özel anatomik noktalar, landmarklar, çizgiler ve alanlar tanımlanmıştır. 

1. Burun kanatlarının genişliği,
2. Burun kanatlarının yanaklarla birleşme noktası,
3. Burun kanatlarının burun üzerindeki hattı,
4. Burun kanatlarının kenarı,
5. Columella,
6. Columella'nın alt kısmı,
7. Columella dış sınırı,
8. Columella'nın burun deliklerine bakan kısmı,
9. Glabella; kaş arasının profilde en önde olan kısmı,
10. Burun-yüz temel çizgisi,
11. Burun sırtı dış çizgisi,
12. Burun ucu en geniş alanı,
13. Burun ucu en geniş alan dış hattı,
14. Burun kökü dış hattı,
15. Kaştan gelen ve burun üzerinde devam eden çizgi,
16. Nasion; burun kökünün profilde en iç noktası,
17. Burun deliklerinin dış hattı yani burun deliklerinin stili,
18. Rhinion; burun kemiği ile kırıdağının birleşme noktası, ancak muayene sırasında elle dokunmakla anlaşılabilir,
19. Burun deliklerinin burun ucuna doğru yaptıkları üçgen,
20. Subnasale; burun alt kısmı ile üst dudağın birleşme noktası,
21. Burun ucu üst noktası,
22. Burun ucu-nasal tip,
23. Burun ucu tanımlama noktaları.

Burun estetik analizlerinde muayene sırasında ya da klinik fotoğraflarının alınmasında doğal baş pozisyonunda olması gerekmektedir. Doğal baş pozisyonunun verilmesindeki zorluklar nedeniyle sıklıkla FHL (Frankfurt horizontal line) kullanılır. Bu hat, özellikle yüzün profil değerlendirilmesinde tercih edilir ve kulak dış yolunun hafif üstünden başlayarak göz altı kemik kenarından geçen bir yatay çizgi ile belirlenir. Bu landmarklar kullanılarak burunun estetik analizlerinde mesafeler, oranlar ve açılar hesaplanmaktadır. n; burun uzunluğu; r; burun kökü projeksiyonu, bp; burun projeksiyonu, a; subnasaleden geçen dik çizgi, b; burun tipinden geçen dik çizgi, a-b; burun ucu projeksiyonunu gibi.