Molluskum Kontagiozum (MK), Poxviridae ailesinden çift sarmal $\text{DNA}$ taşıyan Molluscum Contagiosum Virüsü (MCV)'nün yol açtığı viral bir cilt enfeksiyonudur. Bu hastalık sadece insanlarda görülür, genellikle iyi huyludur ve belirli bir süre sonra kendini sınırlayarak iyileşme eğilimindedir.

Klinik Görünüm ve Virüs Tipleri

MK, tipik olarak $2-5\text{ mm}$ çapında, pembe veya ten renginde, parlak ve kubbe şeklinde küçük kabartılar (papüller) şeklinde ortaya çıkar. Bu lezyonların en ayırt edici özelliği, ortasında bulunan göbeklenme (umbilikasyon) durumudur. Enfekte edildiklerinde veya travmatize olduklarında şişebilir, kızarabilir ve iltihaplanabilirler; nadiren kaşıntı yapsalar da, kaşınma lezyonların vücutta dağılmasına neden olabilir.

Hastalığa neden olan virüsün $4$ farklı genotipi vardır ($\text{MCV }1,2,3,4$). En sık görüleni $\text{MCV }1$'dir (vakaların $\%75-96$'sı) ve genellikle çocuklarda görülür. Erişkin kadınlarda ise $\text{MCV }2$ daha yaygındır. Virüs, derinin en üst tabakası olan epidermisi enfekte ederek $2-6$ hafta içinde klinik belirtileri oluşturur.

Bulaşma ve Risk Grupları

MKV, doğrudan deri teması (cinsel veya cinsel olmayan) yoluyla bir kişiden diğerine ya da hastanın temasıyla vücudunun farklı bölgelerine bulaşır. Ortak kullanılan havlular, çamaşırlar, banyo lifleri, vücut teması gerektiren sporlar ve havuzlar gibi dolaylı yollarla da bulaşma bildirilmiştir.

Hastalık sıklıkla $2-5$ yaş arası çocuklarda görülür ve sıcak iklim bölgelerinde daha yaygındır. $\text{MKV}$'nin bulaşma şekli, onu aynı zamanda cinsel yolla bulaşan hastalıklar grubunda da konumlandırır.

Lezyonla çıktıktan sonraki 6-9 ay içerisinde kendiliğinden iyileşmekte(çok nadireen 3-4 yıl kalabilen olgular bildirilmiştir). Lezyon çevresinde kızarıklık ve inflamasyon kaynaklı ödem başlaması(travmatize edilmedi ve enfeksiyon yok ise) vücut savunma sisteminin MKV karşı harekete geçtiği-kendiliğinden iyileşeme gösterdiği için “beginningof the end-BOTE" belirtisi olarak tanımlanmakta.

Egzema benzeri deri lezyonu ve içerisinde bir yada daha fazla moleskum lezyonu var ise bu " moleskum dermatitis yada egzama moleskorum" olarak tanımlanmakta. Sıklıkla atopik dermatitisli hastalarda görülmektedir.

Enfekte annenin doğum kanalından doğan çocuklarda saçlı deri ve vücutta atipik alanlarda moleskum kontagiosum lezyonları görülebilmektedir. 

Klinik ön tanı dermatolojik ve dermoskopik muayene ile konulabilmekte.

İyileşme Süreci ve Tedavi Kararı

MK lezyonları genellikle $6-9$ ay içinde kendiliğinden kaybolur; ancak nadiren bu süre $3-4$ yıla kadar uzayabilir. Lezyon çevresinde kızarıklık ve inflamasyonun başlaması (travma veya enfeksiyon yoksa), vücut bağışıklık sisteminin virüse karşı harekete geçtiğini ve iyileşmenin yaklaştığını gösteren "beginning of the end ($\text{BOTE}$)" belirtisi olarak tanımlanır.

MK enfeksiyonları kendi kendini sınırladığı için, tedavinin uygulanıp uygulanmaması bazen tartışmalıdır. Ancak; yüksek bulaşma riski, sekonder enfeksiyonlar, büyük lezyonlar (dev formlar), egzama benzeri formlar, görünür alanlara yerleşim (yüz, göz kapakları) ve genital bölge yerleşimi nedenleriyle tedavi kararı verilebilir.

Tedavi sürecinde olsun ya da olmasın, tüm hastalar öncelikle hastalığın kendi vücutlarında ve başkalarına bulaşma riskinin yüksek olduğu konusunda bilgilendirilmelidir.

Tedavi Seçenekleri

MK enfeksiyonları için en iyi olarak tanımlanmış tek bir tedavi protokolü yoktur. Tedaviler genellikle üç ana başlıkta toplanır:

1. Mekanik Tedaviler: Lezyonların fiziksel olarak yok edilmesini içerir.

   • Kriyoterapi (Sıvı nitrojenle dondurma).

   • Küretaj (Lezyonun kazınarak temizlenmesi).

   • Elektrokoter ve Lazer uygulamaları.

2. Kimyasal Tedaviler: Lezyonları tahrip etme veya soyma amacı güden harici uygulamalardır.

   • Kantaridin (Cantharidin), Potasyum Hidroksit, Podofilotoksin, $\text{TCAA}$, Salisilik asit, Laktik asit, Glikolik asit, Benzoil peroksit ve Tretinoin gibi maddeler kullanılır.

3. İmmünomodülatörler ve Antiviraller: Bağışıklık yanıtını güçlendirmeyi veya virüsün çoğalmasını engellemeyi hedefler.

   • Topikal imikimod veya sistemik simetidin gibi bağışıklık düzenleyiciler.

   • İntralezyonal (lezyon içine) interferon alfa veya Candida albicans'tan elde edilen candidin enjeksiyonu.

   • Topikal cidofovir gibi antiviral ilaçlar.